بوی عیدی بوی توپ بوی کاغذ رنگی

بوی تند ماهی دودی وسط سفره ی نو

بوی یاس جانمازترمه ی مادربزرگ

با اینا زمستونو سر می کنم

با اینا خستگی مو درمی کنم

شادی شکستن قلک پول

وحشت کم شدن سکه ی عیدی از شمردن زیاد

بوی اسکناس تا نخورده ی لای کتاب

بااینا زمستون و سر می کنم

بااینا خستگی مودرمی کنم

فکرقاشق زدن دخترناز چشم سیاه

شوق یک خیز بلنداز روی بته های نور

برق کفش جفت شده تو گنجه ها

بااینا زمستون وسر می کنم

بااینا خستگی مودرمی کنم

عشق یک ستاره ساختن با دولک

ترس ناتموم گذاشتن جریمه های عیدمدرسه

بوی گل محمدی که خشک شده لای کتاب

بااینا زمستون وسر می کنم

بااینا خستگی مودرمی کنم

بوی باغچه بوی حوض عطرخوب نذری

شب جمعه پی فانوس توی کوچه گم شدن

توی جوی لاجوردی هوس یه آب تنی

بااینا زمستون و سر می کنم

بااینا خستگی مو درمی کنم

الهي به مستان ميخانه ات

به عقل آفرينان ديوانه ات

به میخانه وحدتم راه ده

دل زنده و جان آگاه ده

ميي ده كه چون ريزيش در سبو

بر آرد سبو از دل آوز هو

از آن مي كه در دل چو منزل كند

بدن را فروزان تر از دل كند

از آن مي كه چون چشمت افتد بر آن

تواني در آن ديد حق را عيان

از آن مي كه گر عكسش افتد به باغ

كند غنچه را گوهر شب چراغ

از آن می که گر عکسش افتد بجان

توانی بجان دید حق را عیان

از آن می که گر شب ببیند بخواب

چو روز از دلش سر زند آفتاب

ميي صاف ز آلودگي بشر

مبدل به خير اندرو جمله شر

مي معني افروز و صورت گداز

ميي گشته مجنون راز و نياز

ميي از مني و تويي گشته پاك

شود جان ، چكد قطره اي گر به خاك

چشي گر از اين باده كوكو زني

شوي چون از او مست هوهو زني

ميي سر به سر مايه عقل و هوش

ميي بي خم و شيشه در ذوق و جوش

بيا ساقيا مي به گردش درآر

که می خوش بود خاصه در بزم یار

ميي بس فروزانتر از شمع روز

مي و ساقي و بادهٔ و جام سوز

ميي کو مرا وارهاند ز من

ز آئین و کیفیت ما و من

از آن مي حلال است در كيش ما

كه هستي و بال است در پيش ما

از آن مي حرام است برغيرما

كه خارج مقامست در سير ما

ميي را كه باشد در او اين صفت

نباشد به غير از مي معرفت

تو در حلقه مي پرستان در آ

كه چيزي نبيني به غير از خدا

بگویم که از خود فنا چون شوی

ز یک قطره زین باده مجنون شوی

بشوریدگان گر شبی سر کنی

از آن می که مستند لب تر کنی

کـمـک کـن مـثـل مشهد، شهر رؤیا
دلـم پـر ازدحـام از نـور بـاشــد
پـر از پـرواز کـفـتـرهـاى کوچک
سـرم سـبـز و دلـم پـر شور باشد
شهادت امام رضا (ع)تسلیت باد

حسن شاه دین شرف بخشید ملک طوس را
شمع، آرى میکند روشن دل فانوس را

دیده را گفتم که این روشندلى از چیست؟ گفت:
طوطیاى خویش کردم خاک شاه طوس را

از براى خاکروبى درش روح الامین
در کف خود هر سحر گیرد پر طاووس را

اى که در اسماء اعظم عمر خود کردى تلف
در خراسان آى وبنگر مظهر قدوس را

در کشور ما نور خدا هادی فضل است

وز نور خدا جان گرفت دانش آموز

با آن که همه روز و همه مکتب علم است

لیکن که یکی روز بود ثابت وپیروز

روز دانش آموز مبارک

از ستم جبر به جان آمدم

از غم املا به فغان آمدم

خسته شدم بنده ز جغرافیا

هم ز اروپا و هم از آسیا

من چه کنم آب و هوایش بد است

یا که فلان رود به رویش سد است؟

یا که فلان چشمه فلان جا بود

رقص کنان راهی دریا بود؟

این که نشد آب و نشد نان من

نمره بده نمره بده جان من

نمره ی بیست تو بود دلپذیر

بنده فدای تو شوم ای دبیر

تصاویرراهپیمایی دانش آموزان سلماس

اگر عبد گنه کارم تو را دارم چه غم دارم

اگر مرغ گرفتارم تو را دارم چه غم دارم

اگر آلوده و پستم و گر خالی بود دستم

و گر سنگین بود بارم تو را دارم چه غم دارم

اگر آتش برافروزی تن و جان مرا سوزی

چه باک از شعلۀ نارم تو را دارم چه غم دارم

هم از لطفت بود هستم هم از جام تو سرمشتم

هم از شوق تو سرشارم تو را دارم چه غم دارم

چه در صحرا چه در دریا چه در پایین چه در بالا

به هر جانب که رو آرم تو را دارم چه غم دارم

کیم من عبد شرمنده سیه روی و سرافکنده

که با این جرم بسیارم تو را دارم چه غم دارم

تهی از برگ و از بارم میان لاله ها خارم

نباشد کس خریدارم تو را دارم چه غم دارم

قرار من شکیب من طبیب من حبیب من

دوایم ده که بیمارم تو را دارم چه غم دارم

تو ستّار العیوب استی تو غفّار الذّنوب استی

الا ستّار و غفّارم تو را دارم چه غم دارم

سیه رویم سیه بختم بدین پروندۀ سختم

بدین اشکی که میبارم تو را دارم چه غم دارم

نه آبی در صبو دارم نه نائی در گلو دارم

نه بر رو آبرو دارم تو را دارم چه غم دارم

منم (میثم) که پیوسته به احسان تو دل بسته

بغیر از تو که را دارم تو را دارم چه غم دارم

هر كجا بوى خـــــــــــــــــــــدا مى آيد               خلق بين  بى سر و پا مى آيد

زانك جان ها همه تشنه ست به وى                 تشنه را بانگ  ســــقا مى آيد

شـــــــيرخوار كرمـــــــند و نگـــــــران                 تا كه مــــــــادر ز كجا مى آيد

در فراقــــــــند و هـــــمه منـــــتظرند                  كز كجا وصــــــل و لقا مى آيد

از مســـــــلمان و جــــــهود و ترســا                 هر سحر بانــــگ دعــا مى آيد

خــــنك آن هوش كه در گوش دلــش                 ز آســـمان بانگ صــلا مى آيد

گـــــــوش خـــــود را ز جفا پاك كنـيد                  زانك بانـــگى ز سمــــا مى آيد

گـــــوش آلوده ننوشــــد آن بانــــــگ                   هر سزايى به ســـــزا مى آيد

چشـــــم آلوده مكـــن از خد و خــال                   كـــان شهنشـــــاه بقا مى آيد

ور شد آلوده به اشكش مى شــوى                    زانـك از آن اشـــك دوا مــى آيد

كاروان شكر از مصـــــر رســـــــــــيد                     شـــــرفه گــــــام و درا مـى آيد

هين خمــــــــــش كز پى باقى غزل                    شــــــــاه گوينــــده مـا مى آيد

ای دوست قبولم كن و جانم بستان مستم كن و وز هر دو جهانم بستان

با هر چه دلم قرار گیرد بی تو آتش به من اندر زن و آنم بستان

تو هستی من شدی از آنی همه من من نیست شدم در تو از آنم همه تو

خود ممكن آن نیست كه بردارم دل آن به كه به سودای تو بسپارم دل

گر من به غم عشق تو نسپارم دل دل را چه كنم بهر چه می‌دارم دل

در عشق تو هر حیله كه كردم هیچ است هر خون جگر كه بی تو خوردم هیچ است

از درد تو هیچ روی درمانم نیست درمان كه كند مرا كه دردم هیچ است

من بودم و دوش آن بت بنده نواز از من همه لابه بود از وی همه ناز

شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید شب را چه كنم حدیث ما بود دراز

دل تنگم و دیدار تو درمان من است بی رنگ رخت زمانه زندان من است

بر هیچ دلی مباد بر هیچ تنی آن كز قلم چراغ تو بر جان من است

ای نور دل و دیده و جانم چونی وی آرزوی هر دو جهانم چونی

من بی لب لعل تو چنانم كه مپرس تو بی رخ زرد من ندانم چونی

افغان كردم بر آن فغانم می سوخت خامش كردم چو خامشانم می سوخت

از جمله كران‌ها برون كرد مرا رفتم به میان و در میانم می سوخت

من درد تو را ز دست آسان ندهم دل بر نكنم ز دوست تا جان ندهم

از دوست به یادگار دردی دارم كان درد به صد هزار درمان ندهم

اندر دل بی وفا غم و ماتم باد آنرا كه وفا نیست از عالم كم باد

دیدی كه مرا هیچ كسی یاد نكرد جز غم كه هزار آفرین بر غم باد

در عشق توام نصیحت و پند چه سود زه رآب چشیده‌ام مرا قند چه سود

گویند مرا كه بند بر پاش نهید دیوانه دل است پام بر بند چه سود

من ذره و خورشید لقایی تو مرا بیمار غمم عین دوایی تو مرا

بی بال و پر اندر پی تو می‌پرم من كَه شده‌ام چو كهربایی تو مرا

غم را بر او گزیده می باید كرد وز چاه طمع بریده می باید كرد

خون دل من ریخته می‌خواهد یار این كار مرا به دیده می‌باید كرد

آبی كه از این دیده چو خون می‌ریزد خون است بیا ببین كه چون می‌ریزد

پیداست كه خون من چه برداشت كند دل می‌خورد و دیده برون می‌ریزد

عاشق همه سال مست و رسوا بادا دیوانه و شوریده و شیدا بادا

با هوشیاری غصه هر چیز خوریم چون مست شدیم هر چه بادا بادا

از بس كه برآورد غمت آه از من ترسم كه شود به كام بدخواه از من

دردا كه ز هجران تو ای جان جهان خون شد دلم و دلت نه آگاه از من

ما كار و دكان و پیشه را سوخته‌ایم شعر و غزل و دو بیتی آموخته‌ایم

در عشق كه او جان و دل و دیده‌ی ماست جان و دل و دیده هر سه را سوخته‌ایم

اگر مهری به دل دارم ، اگرعشقی به سر دارم یقینا مــادرم داده و یـا ارث از پــدر دارم

چو مـادر یاورم باشد ، پـدر باشد دعـا گویم نه از بیـگانه بـاکـم هست ، نه پـروا از خـطـر دارم

اگر روزی شکستم عهد ، میان مادر و فرزند خداوندا تو کاری کن که جان از تن به در دارم

پدر عمری به زحمت بود ، دل مادر پر از غصه از ایــن درد جــگرسوزم دلـی غرق شرر دارم

اگر روزی برم از یاد ، وفای آن دو عاشق را مرا دیگر نه غیرت هست ، نه نامی از پسر دارم

اگر ارثی مرا باید ، مرا مهر پدر کافیست نه حرص مال و ملکم هست ، نه چشم سیم و زر دارم

اگـر عشق پـدر ورزم ، وگــر مـادر نیـازارم بـدون شـک در ایـن وادی خـدا را در نـظر دارم

اشعار ساسان کوچکی

شب قدر است بیا قدر بدانیم کمی

خانه دل ز گنــــاهان بتکانیم کمی

شعله افتاده به ملک دلم از فرط گناه

دوست را از دل این شعـــله بخوانیم کمی . . .

من را نمی شناخت کسی اینجا، گم نامم و به نام تو می نازم

شادم که مثل عده معدودی،شعری برای نام نمی سازم

شعرم برای توست شعاری نیست،کشتی برای موج سواری نیست

باور مکن که دل به زمین دادم،وقتی تویی بهانه پروازم

هر جا که نام نامی تو آنجاست،قلبم بهانه غزلی دارد

این سوز ریشه ای ازلی دارد،پس با غم عزیز تو دمسازم

شعرم اگر چه هیچ نمی ارزد،سوزانده است نام و نشانم را

می سوزم و به هیزم ابیاتم،بیتی به عشق شعله می اندازم

یا صاحب الزمان و زمین موعود،دانای هرکه آمد و هر چه بود

گم نامم و تویی تو،که می دانی،تنها به نام سبز تو می نازم

سفره ی افطار خود را پهن کردی در کجا ؟!

سامرا یا   طوس یا   کنج بقیع   یا کربلا؟!

لقمه ی نانی بگیر و عاشقت را سیر کن جان من آقا فدای لقمه ای نان شما

نان تو از جنس نان نیمه شبهای علیست نیمه شب  شاه عرب   نان و رطب   سهم گدا

مثل حیدر نیمه ی شب خانه ها را در بزن منتظر داری میان تک تک این خانه ها

کوچه و پس کوچه های سینه ام بی تاب توست ضربه های قلب من می گوید آقا جان بیا

مادرت چشم انتظار لحظه ی دیدار توست تو بیاور بهر زخم سینه و پهلو دوا

چاره ی غمهای زهرا وارث مولا بیا العجل دارُالشِّفای دردهای قلب ما

تمام راه ظهور تو با گنه بستم/ دروغ گفته ام آقا كه منتظر هستم.

كسي به فكر شما نيست راست مي گويم/ دعا براي تو بازيست راست مي گويم.

اگرچه شهر براي شما چراغان است/ براي كشتن تو نيزه هم فراوان است.

من از سرودن شعر ظهور مي ترسم

دوباره بيعت و بعدش عبور مي ترسم

من از سياهي شب هاي تار مي گويم

من از خزان شدن اين بهار مي گويم

درون سينه ما عشق يخ زده آقا

ت تمام مزرعه هامان ملخ زده آقا

كسي كه با تو بماند به جانت آقا نيست

 براي آمدن اين جمعه هم مهيّا نيست

اون که عهداشو شکسته , منم آقا

اون که قلبت رو شکسته , منم آقا

اون که جمعه ها نیومده, منم آقا

اون که منه نامردو خریده , تویی آقا

اون که گناهاش زیاده , منم آقا

اون که تنهات گذاشته , منم آقا

اون که غیبت کبراست , منم آقا

اون که همیشه بخشیده , تویی آقا

اون که ارزوی تو رو داره , منم آقا

اون که شرمنده شده , منم آقا

اون که بی تو ممیره , منم آقا

اون که چشماش پره اشکه , تویی آقا

اون که مشکل میسازه , منم آقا

اون که بهانه میاره , منم آقا

اون که کم کاری کرده , منم آقا

اون که یوسف زهراست , تویی آقا